We voeren een verdiepend gesprek met Tima van der Linden, die als manager bij de gemeente Maastricht over zowel verkeersveiligheid als duurzaamheid gaat.

Onze eerste rol: die van werkgever

‘Laten we beginnen bij onze eigen rol, die van werkgever. Als gemeente Maastricht zijn we werkgever van zo’n 1.600 à 1.700 collega’s, wat verhoudingsgewijs veel is omdat we een aantal diensten - denk aan reiniging, bibliotheek en sportvoorzieningen - in eigen beheer hebben. Als gemeente stimuleren we uiteraard fiets en OV en zijn onze regelingen zo, ook in financiële zin, dat we het autogebruik ontmoedigen. Maar we hebben als gemeente zeker een aantal auto’s. Denk hierbij aan de vuilnisophaaldienst, veegmachines handhaving, enzovoort. Dan moet je ongeveer denken aan een wagenpark van 231 rijdende eenheden.'

Van one size fits all naar een risicogestuurde aanpak

‘Daar waar we voorheen met algemene richtlijnen werkten, zie je nu dat we in toenemende mate focussen op die zwakke plekken waar de grootste risico’s zitten. Om zo ook veel gerichter de juiste beheersmaatregelen in te kunnen zetten. Laat ik een voorbeeld noemen vanuit onze rol als werkgever: onze collega’s van de vuilnisophaaldienst rijden ’s morgens door de smalle monumentale straatjes – waar óók wordt geladen en gelost. Naast fietsers, wandelaars, brommers en auto’s die allemaal nog net even voorlangs willen schieten. Wij trainen ze daar specifiek op. In onze beleving gaat het vooral om de bewustwording: ben je je bewust van de risico’s die zowel jij als je medeweggebruikers loopt? En juist die spanning bespreken we ook met elkaar. Dit soort uitdagingen komen regelmatig langs in onze interne werkoverleggen. Opdat we het ook serieus nemen. In de geest van: alles wat je aandacht geeft komt tot bloei.'

Voorbeeldgedrag

‘We hoeven elkaar denk ik niet te overtuigen van het cruciale belang van voorbeeldgedrag: practice what you preach! Zo fietsten onze wethouder mobiliteit en ik écht altijd met een helm. Waarmee we anderen ook makkelijker meekrijgen. En het is gewoon onzin dat je het je kapsel zou beschadigen, ik kan het weten, dagelijks draag ik een helm als ik met mijn speed pedelec van kantoor naar Houthem Sint Gerlach fiets.’

Onze tweede rol: die van wegbeheerder

‘Als gemeente zijn we verantwoordelijk voor het beheer van een areaal van 5.809.209 vierkante meter weg en fietspaden. En natuurlijk bieden we een infrastructuur aan die veilig is. Maar dat kunnen we niet alleen. Daarbij maken we bijvoorbeeld gebruik van de suggesties van omwonenden die we via de lokale VVN-afdeling of van de Fietsersbond krijgen.  Want we hebben als gemeente heus wel zicht op onze blackspots (waar frequent ongelukken gebeuren), maar deze aanvullende informatie geeft aan waar weggebruikers zich minder veilig voelen. En die zijn erg interessant, want dat zouden plekken kunnen zijn waar toekomstige ongelukken kunnen plaatsvinden.

Daarnaast voeren we ook campagnes, bijvoorbeeld met onze collega’s van Zuid-Limburg Bereikbaar. Zo hadden we recent de campagne ‘#posifiets’ (Maastricht is #Posifiets (maastrichtbereikbaar.nl)) wat tot doel heeft het fietsgebruik te stimuleren en de overlast en onveiligheid door verkeerd gestalde rijtuigen de kop in te drukken.’

Méér 30 km zones

‘Het is bewezen dat meer 30 km zones een geweldig effect hebben op verkeersveiligheid. Daarom dat we ook de ambitie hebben om delen van onze binnenstad te transformeren naar 30 km zones. Maar dat vereist flinke investeringen, want je zult de weginrichting dan ook moeten aanpassen. Zodanig dat het voor weggebruikers volstrekt logisch is dat 30 kilometer de limiet is, dat men zich daar ook aan houdt. Denk dan bijvoorbeeld aan klinkers (in plaats van asfalt), smallere rijbanen, kleurverschillen, obstakels, enzovoort. De grootste hobbel hierin is de financiering, dát bepaalt nu het tempo van implementatie.’

Onze derde rol: die van opdrachtgever

‘Maastricht heeft een flink inkoopvolume als het gaat om de aanleg, beheer en onderhoud van ons areaal: namelijk jaarlijks zo’n € 6.000.000. Dat zijn overwegend opdrachten die we geven aan bouw- en infrabedrijven. Daarbij zijn we ronduit streng, vooral bij bouwprojecten waarbij sprake is van een interactie met bewoners of weggebruikers. Zo moeten onze onderaannemers dit type projecten uitrusten met verkeersregelaars, met hekken en duidelijke en veilige omrijdroutes voor fietsers en wandelaars. En wij bepalen de routes die men mag gebruiken voor aan- en afvoer van de spullenboel – zodanig dat de impact zo gering mogelijk is. En doordat we dit zo serieus nemen zien we ook dat onze opdrachtnemers dat ook weer eisen van hun onderaannemers. Alles gericht op een steeds veiligere wereld!’